Tres corpos illados, perdidos na materia... pode que faltos de lembranzas, ou máis ben colmados delas, rebosantes.
Na procura das orixes ou escapando delas, atópanse entre choivas de mariscos e copas de coñác.
A loita dos enrugados corpos engaiolados nas mentes hipnotizadas un intre antes da matanza do destino.
Ecos dos saudos e dos encontros no reloxo da creación, palabras na distancia que aproximan os pensamentos valeiros.
Ainda non deu comezo, e xa non lembran nada. Esqueceron o motivo que lles levou aló, a calquer lugar.
A mentira... unha gran verdade.